తియ్యని యిబ్బంది ?

 

 

 

 వొక రచయితకి       రొటీన్ కి భిన్నం గా ఏదన్నా రాద్దామనుకుంటే అక్షరం ముందుకు వెళ్ళదు  .అదే మనసులో ఏదో ప్రేమ భావమో , బాధో కలిగితే అక్షరాలూ వెల్లువలా పొంగుతుంటాయి . . అంటే ప్రేరణ కలిగించేది మనసులో అంతర్లీనం గా వున్న అలజడే గాని రాసేద్దమన్న తపన యెంత మాత్రం కాదు .ప్రియురాలు ప్రేమ కురిపిస్తూ వుంటే  వేరే వ్యాపకాల అవసరం పడదు . అదే ఆమె త్రునికరిస్తే  ఆ బాధ  అక్షర రూపం లో వేద జల్లడానికి యిదొక వేది క .. బహుశా గొప్ప వాళ్ళ గొప్ప రచనల వెనక వున్న రహస్యం యిదే నేమో ?రిజేకషన్  తట్టుకోలేని సున్నిత స్వభావులకి  యిదొక అవుట్ లేట్ . రచయితలూ ఎప్పుడు వాస్తవం లో జివిన్చకుండా ఊహల్లో విహరిస్తూ వుంటారు . తమ వుహలకి దగ్గర గా ఎవరన్న తారస పడితే తమ కలల రాజ కుమారి గా వుహించేసుకుని , వాళ్ళ మీద ఎన్నో ఆశలు పెంచేసుకుంటారు , కొన్నాలకి కలల రాజకుమారి వేరే కళలు కంట బడి నా గాని మొదట్లో నొచ్చుకున్నా వాళ్ళని వదులు కోలేని దౌర్భాగ్య స్తితి లోకి నెట్ట బడి , తన కలలు చంపుకుని ఆమె కళలకి తన సహకారం అందిస్తూ ఆమె సుఖమే తన సుఖం అనుకుంటూ  ముసుగు వేసుకుని వొక  ఫేసిలి టేతర్ (బ్రోకర్ అన్న పదం ప్రేమికుడికి బావుండ దని) గా మిగిలి పోతాడు .ప్రియురాలు కూడా యితనితో తెగ తెంపులు  చేసుకోదు .  ఆమెకి కూడా ఎక్కడో వొక మూల  ప్రేమ ఉండొచ్చు లేదా జాలి ఉండొచ్చు లేదా లాంగ్ టర్మ్ ఫిస్కల్  పొలసి  కావచ్చు .యిదొక విష వలయం  శ్లేష్మం లో పడ్డ ఈగ లాగ బయట పడటం కష్టమే సుమా .ఉమర్ ఖయ్యం టైం లో బ్లాగులు  లేక బార్ కి వెళ్లి  ఉంటాడు .యిది అదే నేమో తెలీడం లేదే  తెలుసు నో లేదో తెలీడం లేదే  అలా నాదని అనుకోమని ఏ రోజు చెబుతుందో ఏమో  అని పాడుకుని సరి పెట్టుకొవాలో లేదో యిదో తియ్యని  యిబ్బందని వురుకోవాలో ?